Wygnanie Melchizedeka. W jaki sposób Kościół katolicki może odzyskać zgubione sacrum

Chrystus – Melchizedek. To zestawienie brzmi osobliwie w uszach dzisiejszych
katolików. Jeszcze niedawno większość katolików mogłaby odnaleźć imię Melchizedeka
w tekście modlitw Kanonu rzymskiego.  W modlitwie tej Kościół wspomina trzy imiona ofiarników: Abla, Abrahama i właśnie Melchizedeka. Wypowiadając tę modlitwę, Kanon wiąże Melchizedeka z Chrystusem. W ten sposób podkreśla ciągłość ofiarniczej aktywności całej ludzkości.

Protestanci odrzucili Boski akt ofiary na rzecz „pełnego uczestnictwa wiernych”
w nabożeństwie. Okazało się to dramatycznym błędem,  wynikającym z niezrozumienia aktu liturgicznego. Bo na czym miało polegać „aktywne uczestnictwo” uczniów w Wieczerniku, gdy pozwolili, by Chrystus umył ich nogi? Na
czym polegało „aktywne uczestnictwo” Marii i Jana, gdy stali pod krzyżem?
Jeśli próbujemy szukać lekarstwa na kryzys Kościoła, to nie w przepełnionych sloganami pomysłach zdynamizowania i unowocześnienia, ale, przeciwnie, u tych, którzy dochowali wierności dziedzictwu. Którzy w momencie próby wytrwali i obronili wartość klasycznego rytu. Przechowali pamięć o Ablu, Abrahamie, Melchizedeku, ofiarnikach i błagalnikach.

Czy kapłaństwo chrześcijańskie zostało ustanowione przez samego Chrystusa czy też jest formą naleciałości kulturowej? Czy Chrystus uważał sam siebie za kapłana?
Na czym polegało podobieństwo kapłaństwa Chrystusa i Melchizedeka?
Czy Msza Święta to ofiara? Kto, komu, w czyim imieniu i po co ją składa?
Czy też Msza to tylko uczta i zgromadzenie?

Dlaczego współcześni katolicy mają tak ogromny problem w doświadczeniu
świętości? To nowa mentalność, czy też źródłem jest modyfikacja i zmiana
samych rytów i obrzędów dokonana przez Pawła VI w 1969 roku?